여행 > Maroko

Polska wersja poniżej

It was about 6 am, when I heard loud noises from the outside. Someone’s calling kind of: "Amigos, amigos, amigos!" It wasn’t waking up, I had expected. The voice was neither melodious call of the muezzin, or even came from the mosque. It came just somewhere straight down from the hotel, which we boarded in the previous evening. Trying to locate the source went on a tiny balcony and my sleepy eyes saw Marrakech that beautiful as I wouldn’t even imagine. Normally, I could not force myself to get up at sunrise. I felt like going downstairs just to give a hug to who was screaming, but quickly gave up. It was in fact a prelude to what I’m going to see, and even raised my expectations. I wanted to put some slippers on and run into the narrow shaded streets straight away, I decided to stick to the plan and explore the surrounding area first.

Renting a car is a real challenge. English language turns out to be more than an exotic way of communication. Despite this we manage to borrow a new but already rickety car. It’s so slow and weak. Barely copes on the steep passes of the Atlas Mountains, but eventually, we make it. Trucks full of local hitch-hikers on the top, the old Mercedes-taxis with 7 people inside overtake us. It wouldn’t be a surprise if donkey could manage. The sights from the top and beyond the mountains are a decent prize. The road through the middle of rocky desert leads us to Ait Ben Haddou Kasbah, known from many movies and also from the UNESCO list. It is a fortified complex of buildings made of straw, sand and water. Felt like my wristwatch should be set 300 years back. That time the Kasbah was built and the only sign of present times is a concrete bridge connecting banks of the river. Just a few years ago, before they built it there were donkeys carrying people over the water. In local diner I decide to try a traditional Moroccan soup, which tastes quite like our traditional Polish chicken soup. What a disappointment! Night return trip up the narrow mountain road is the attraction itself. Risky driving on the edge. Literally. Finally we are driving into Marrakesh. Just before the midnight. Unfortunately it’s wrong way which leading us straight to the district, where tourists are unlikely to visit. Not voluntarily though. I feel like this is a place where apocalypse has already happened. The old hovels, people in rags and quite big fire just in the middle of the street. That is not Marrakech, I wanted to see. Suddenly I realize this is a real Marrakesh though. Despite of the roaming cost, I use the map on my mobile and eventually we find the way to the hotel.

Early morning, still feeling a desert dust taste in my mouth, we make our way towards Atlantic Ocean. Now we can see completely different scenery. Different nature and colors. Like quite different country. There are olive groves along the road. It’s not that deserted like it was yesterday. Suddenly see goats in the olive tree (it’s not a joke). Several goats stand firmly on the thin branches and devour fruits. Coming into suburbs of Essaouira and after exploring it (wrong way again) finally we find the way to the beach. As of November the water temperature is more than decent. All of us take our shoes off and walk along the ocean. No matter that waves are flooding my trousers right up to my knees. The city itself also makes an impression. The Ocean nervously beats the walls of the Old Portuguese fort trying to reach inside the town where aroma of spices and dishes is increased by heat. That place is different than any other we’ve seen before. There is a lot of medieval Europe in it. As much as Africa itself. We’re heading back to Marrakesh leaving a sunset behind.

Finally it’s the time for old Marrakesh. Equipped with guide books we’re walking into the world of trade and services. Souks - the stalls, full of various things and different colors. Strolling through the narrow sidewalks I have to focus more on crazy moped riders than admiring the colorful market. Anyway, I have no will to trade or buy anything. Several times I find myself in the places where I have been a minute before and couple of times I discover places ugly even at the day. Real labyrinth of alleys! And somewhere there, my assertiveness has been exposed to a huge test. I’m asking a bloke for the price of a trouser belt. He gives me a dizzying amount of 400 dirhams, (about 40 euros). I say “thank you” politely and trying to walk away. And then it’s begun! The guy begins to follow me asking for my price. No answer from me so he offers a lower and lower. After a while, there is two of them already, calling another great prices. I try to get rid of them. I try to lost them desperately but always they find me somehow (do they use radars? Some tracking system?). After half an hour, exhausted and resigned I’m pulling the rest of Moroccan money out from my pocket. Collecting some change from my friends and eventually buying the belt for 35 dirhams, or about 3.5 euros! That’s the discount!

I’ve got enough and want to leave this maze of streets, but I can’t find the way out to civilization. Little by little, looking at the map and watching the sun, we’re getting to the Jemaa El Fna. The biggest and best known square of Marrakesh. This is a center of life in here. There are dancing monkeys and snake charmers. You can buy a glass of orange juice, cooked snails, traditional jewelry or fake Rolex. Can’t find a small Big Ben statue only. The square is getting crowdy at the evening. Additional stalls rising up from nowhere and place turns into a giant table with all the delicacies of Morocco. But nothing for free, of course. Everyone everywhere demands money for everything. For a picture with monkey, for watching dancing cobras or even for showing the way. Remain myself of old, relaxed Berber at Ouzoud waterfalls yesterday, who allowed me to take a picture just for cigarette.

I expected a lot of the Marrakesh and I’m not disappointed at all. I am happy that finally I got there. We’ve done over one thousand kilometers traveling in different directions. We’ve seen towns, villages, mountains and ocean, rivers and desert, architecture and culture. I knew everything’s different there but despite of that I was shocked a bit. Looking at Morocco through the prism of Europe, I’ve got double impression. Next time I’ll be prepared but unfortunately that will not be the same.

************************************************************************** **************************************************************************

Było około 6 rano, kiedy usłyszałem dochodzące z zewnątrz głośne wołanie. Brzmiało to mniej więcej: „Amigos, amigos, amigos!!” Nie była to pobudka jakiej, się spodziewałem. Głos nie był ani śpiewnym nawoływaniem muezina ani nawet nie pochodził z okolic meczetu tylko gdzieś prosto spod hotelu, do którego trafiłem poprzedniego wieczora. Próbując zlokalizować źródło wyszedłem na malutki balkonik i oczom moim zaspanym ukazał się Marrakesz piękny jak go sobie nie śmiałem nawet wyobrażać. Normalnie nie zmusiłbym się przecież do wstania o wschodzie słońca. Przyszło mi nawet przez moment do głowy, aby zbiec i uściskać tego, co się tak darł, ale szybko mi przeszło. To było w zasadzie preludium do tego, co jeszcze zobaczę i bardzo podniosło moje oczekiwania. Pomimo, iż chciałem już nakładać byle kapcie i biec w te wąskie zacienione jeszcze uliczki, postanowiłem trzymać się planu i zacząć od poznania okolic.

Samo wypożyczanie samochodu jest atrakcją samą w sobie. Angielski okazuje się być językiem bardziej niż egzotycznym. Mimo to udaje się nam wypożyczyć w miarę nowe, choć już rozklekotane auto. Nie bardzo radzi sobie na stromych przełęczach Atlasu, ale egzamin, jako tako zdaje. Na mocną trójkę. Choć podjeżdżamy nierzadko na jedynce. Wyprzedzają nas ciężarówki z autostopowiczami „na pace”, stare mercedesy-taksówki z 7 osobami w środku a i pewnie osiołek dałby radę. Na piątkę za to są zabytki za górami. Drogą po środku kamienistej pustyni docieramy do Kasby Ait Ben Haddou, znanej z wielu filmów i listy UNESCO. Jest to zespół budynków ze słomy piachu i wody pełniący funkcję obwarowanego osiedla. Raz, dwa, trzy, cofamy zegarki! O jakieś 300 lat. Wtedy kasba została zbudowana a jedynym znakiem nowych czasów jest betonowy most do niej prowadzący. Jeszcze kilka lat temu trzeba było przeprawiać się przez rzekę na osiołkach. Tam też próbuję pewnej tradycyjnej marokańskiej potrawy, która niczym nie różni się od naszego tradycyjnego polskiego rosołu. Cóż za rozczarowanie! Powrotna nocna podróż wąską drogą przez góry również nie jest nudna. Jazda na krawędzi i dosłownie i w przenośni. Przed północą wjeżdżamy do Marrakeszu inną drogą prosto do dzielnicy, której turyści raczej nie zwiedzają. Przynajmniej nie z własnej woli. Wjeżdżamy gdzieś, gdzie apokalipsa prawdopodobnie miała już miejsce. Stare rudery, ludzie w łachmanach a na środku ulicy góra szmat paląca się całkiem niemałym ogniem. To nie jest Marrakesz, jaki chciałem zobaczyć. Jednocześnie zdaję sobie sprawę, że jest to Marrakesz prawdziwy. Momentalnie, nie zważając na koszty roamingu, mapa w telefonie idzie w ruch i koniec końców znajdujemy się w hotelu.

Mając jeszcze smak pustynnego pyłu w ustach rankiem obieramy kurs na Atlantyk. Po drodze kompletnie inna sceneria, przyroda i kolory. Zupełnie inny kraj. Pojawiają się gaje oliwne i kozy na drzewach (to nie żart). Kilkanaście sztuk, w ptasim stylu obsiaduje oliwkę i w najlepsze pożera owoce. Po dojechaniu do Essaouiry i dokładnym, choć niezamierzonym zwiedzeniu jej przedmieść w końcu odnajdujemy drogę na plażę. Jak na listopad temperatura wody jest więcej niż przyzwoita. Z uśmiechem na gębie brodzę przy brzegu nie zważając na to, że fale zalewają mi spodnie po kolana. Samo miasto również robi wrażenie. Poddenerwowany ocean bijący w mury portugalskiego fortu a w środku upał potęgujący zapach przypraw, potraw i starych murów. Medina, czyli starówka różni się od miejsc, które zdążyliśmy, zobaczyć po drodze. Lekko powiewa średniowieczną Europą, ale i Afryki w tym miejscu niemało.

Aż w końcu nadchodzi czas na stary Marrakesz. Przygotowany przez przewodniki z zainteresowaniem wkraczam w lokalny świat handlu i usług. Souki, czyli stragany z wszystkim i z niczym oszałamiają różnorodnością i kolorami. Kilometry alejek! Spacerując wąskimi chodnikami bardziej jednak skupiam się na uskakiwaniu przed motorowerami niż na podziwianiu produktów. Nie w głowie mi również zakupy a zwłaszcza targowanie się. Kilka razy udaje mi się znaleźć w miejscach, w których byłem przed chwilą a parę razy trafiam się do miejsc brzydkich nawet w dzień. W pewnym momencie moja asertywność zostaje wystawiona na olbrzymią próbę. Z głupia frant pytam ulicznego sprzedawcę o cenę paska do spodni. Ten podaje mi zawrotną kwotę 400 dirhamów, czyli około 40 euro. Dziękuję grzecznie i odchodzę. Ale nie! Przecież tak nie można! Zaczyna iść za mną pytając o moją cenę i co jakiś czas rzuca swoją, niższą. Po chwili już jest ich dwóch. Próbuję się ich pozbyć - bezskutecznie. Gubię się, ale zawsze mnie jakoś odnajdują (radary jakieś, centralny system namierzania?). W końcu zostaje jeden. Po pół godziny, wyczerpany i zrezygnowany wyszarpuję z kieszeni resztkę marokańskich pieniędzy i posiłkując się drobnymi przyjaciół, ubijam targu! Żeby mi tylko dali spokój! Pasek idzie za 35 dirhamów, czyli około 3,5 euro! I nie można było tak od razu?

Mam już dość i próbuję opuścić w końcu ten labirynt uliczek, nie mogę jednak znaleźć drogi do względnej cywilizacji. Trochę dzięki mapce a trochę dzięki słońcu znajduję się w końcu na Jemaa El-Fna. Największym placu Marrakeszu, który śmiało można nazwać jego wizytówką. A jest tam wszystko. I jedzenie i picie, tańczące małpy i zaklinacze węży. Można kupić gotowanego ślimaka, biżuterię i podrabianego Rolexa. Brakuje chyba tylko małych figurek naszego Pałacu Kultury. Wieczorem rozstawiane są dodatkowe stragany i plac zamienia się w gigantyczny stół z wszystkimi przysmakami Maroko. Niestety wszędzie za wszystko żądają pieniędzy. Za zrobienie zdjęcia małpie, oglądanie tańczącej kobry a czasem nawet za zwykłe pokazanie drogi. Jedynie stary, wyluzowany Berber, dzień wcześniej, przy wodospadach Ouzoud pozwolił sobie strzelić fotkę za papierosa.

Obiecywałem sobie wiele po Marrakeszu i nie rozczarowałem się. Jestem szczęśliwy, że w końcu tam trafiłem. Ponad tysiąc przejechanych kilometrów w różnych kierunkach, kilkadziesiąt kilometrów w nogach. Pomimo programów w TV, dziesiątek internetowych wzmianek o Maroko, nie zdawałem sobie sprawy z wielu rzeczy. Wiedziałem, że kultura i obyczaje są inne, ale że aż tak?! Widziałem jak żyją ludzie, ale że aż tak?!. Patrząc na wszystko przez pryzmat Europy odbierałem wrażenia podwójnie. Następnym razem już będę przygotowany ale to już niestety nie będzie to samo.